T.K.

Anoreksja      

 Jeszcze kilkanaście lat temu leczeniem anoreksji zajmowali się pediatrzy, poniewaĹź choroba dotyczy głównie kilkunastoletnich dziewcząt. W oddziałach szpitalnych stosowano oprĂłcz karmienia i lekĂłw rĂłwnieĹź psychoterapię, ktĂłra czasem przynosiła efekty, a innym razem nie, poniewaĹź pacjentki często okazywały się inteligentniejsze od terapeutĂłw. Kontrola przy posiłkach oraz zapobieganie wymiotom teoretycznie powinny skutkować przyrostem masy ciała, jednak chore dziewczynki często znajdowały sposĂłb, aby przechytrzyć personel szpitalny. JeĹźeli nawet udało się dopilnować je przy posiłkach, to potrafiły w nocy wykonywać intensywne ćwiczenia, aby stracić zjedzone kalorie.

            Wbrew powszechnemu przekonaniu anoreksja nie jest chorobą nową, spowodowaną modą na szczupłą sylwetkę. Występowała ona juĹź znacznie wcześniej, jednak motywami osĂłb chorych były najczęściej pobudki religijne. Dlatego dawnych anorektykĂłw naleĹźy szukać np. wśrĂłd średniowiecznych świętych, Ĺźyjących w głębokiej ascecie. Dzisiaj, lansowanie w środkach masowego przekazu bardzo szczupłych aktorek moĹźe być jedynie czynnikiem sprzyjającym chorobie, ale na pewno nie jest jej przyczyną. W ostatnich kilku latach rozwojowi choroby w sposĂłb niechlubny przyczynił się internet, dzięki ktĂłremu anorektyczki mogą się swobodnie kontaktować i wymieniać doświadczenia. Wzajemnie pomagają sobie omijać trudności stwarzane przez lekarzy. Na początku choroby dziewczęta zwykle radzą sobie dobrze oszukując otoczenie. Zjadają coraz mniej pokarmĂłw i są to najczęściej produkty roślinne  i słodycze, co negatywnie wpływa na pracę mĂłzgu i powoduje jego niedoĹźywienie. W tym czasie najłatwiej jest chorobę wyleczyć, poniewaĹź dziewczęta odczuwają jeszcze głód. Po kilku miesiącach dochodzi jednak do całkowitego zniesienia łaknienia i nie wywołują go nawet zapachy ulubionych potraw. W dalszym czasie zanika nawet poczucie smaku. LekĂłw na tą przypadłość praktycznie nie ma. Ostatnio prĂłbuje się wprowadzić do terapii pochodne tetrahydrokanabinoli, ktĂłre występują w konopiach indyjskich, ze względu na ich działanie uboczne, jakim jest pobudzenie ośrodka głodu w mĂłzgu, jednak odległe efekty leczenia nie są jeszcze znane. Terapia ta ma spore grono przeciwnikĂłw.

Najlepszą metodą leczenia byłoby zastosowanie Ĺźywienia optymalnego, gdyĹź przywraca ono prawidłową czynność mĂłzgu. Problem jednak w tym, Ĺźe choroba polega na niejedzeniu. Aby moĹźliwy był powrĂłt do zdrowia, konieczne jest uświadomienie sobie choroby – tu niezbędna jest psychoterapia. JeĹźeli chora wykaĹźe chęć współpracy naleĹźy od razu wprowadzić Ĺźywienie optymalne. W początkowym okresie bardzo dobrze jest włączyć do leczenia prądy selektywne PS na jamę brzuszną, poniewaĹź wywołują one uczucie głodu. Efektu moĹźna spodziewać się po 10 – 20 zabiegach. JeĹźeli dodatkowo występują objawy depresji lub nerwicy, naleĹźy jednocześnie stosować zabiegi na centralny układ nerwowy. Samo Ĺźywienie optymalne jest często chętnie przyjmowane przez anorektyczki, poniewaĹź jest ono postrzegane jako dieta odchudzająca. Pomaga teĹź świadomość, Ĺźe kontynuując je nie dochodzi do wystąpienia nadwagi. Stosując Ĺźywienie naleĹźy starać się, aby spoĹźycie białka wynosiło 1,5 g na kg masy ciała, poniewaĹź jest ono konieczne w odbudowie mięśni. Przyrost masy ciała jest powolny, jednak stały i wynosi ok. 1 – 2 kg miesięcznie. Po kilku miesiącach zazwyczaj nie ma obawy, Ĺźe nastąpi nawrĂłt choroby, poniewaĹź dochodzi juĹź do zmiany sposobu myślenia. Około 6 –12 tygodni potrzeba, aby uregulowała się gospodarka hormonalna. NaleĹźy jednak pamiętać, Ĺźe nawet przez kilka lat moĹźe nie wystąpić miesiączka, poniewaĹź na Ĺźywieniu optymalnym pojawia się ona dopiero około 18 roku Ĺźycia i nawet u juĹź miesiączkujących dziewcząt moĹźe dojść do jej zatrzymania. Ten objaw nie powinien być jednak uznany za patologiczny, poniewaĹź opóźnienie dojrzewania jest związane z późniejszą menopauzą i wydłuĹźeniem Ĺźycia.

                                                                                  lek. med. Przemysław Pala