Likwidowanie mitów.

Cukier nie krzepi.
   Gdyby na torebce cukru umieścić znak trupiej czaszki i gdyby konsumenci zaczęli się powszechnie przejmować tym ostrzeżeniem, wówczas udałoby się uratować setki tysięcy ludzkich istnień rocznie. Cukier jest bardzo niebezpiecznym węglowodanem. Jest tym bardziej niebezpieczny, im więcej się go spożywa, a tak niestety robią dzieci, przyzwyczajając się do złego od najmłodszych lat. To cukier wywołuje takie choroby jak próchnica, paradentoza, choroba wieńcowa i wreszcie najbardziej podstępną z nich – cukrzycę.

   Od momentu wyprodukowania pierwszego kilograma cukru oczyszczonego minęło kilkaset lat, a ledwie kilkadziesiąt, odkąd „biała trucizna” zagościła w każdym domu. Taki upływ czasu to oczywiście drobiazg – chwila w ewolucyjnym rozwoju człowieka, dlatego nie może być mowy o jakimś fizjologicznym uwarunkowaniu spożycia cukru. Przeciwnie, organizm świetnie obywa się bez grama tej substancji, na przykład uwalniając w czasie intensywnego treningu fizycznego energię z zapasów tłuszczu, który jest świetnym jej źródłem.
   Dlaczego zatem, skoro cukier jest taki zły, świat konsumuje go w tak ogromnych ilościach? Niełatwo odpowiedzieć jednoznacznie na to pytanie, ale zapewne jedną z przyczyn jest to, że cukier uzależnia. Tak jak nikotyna, alkohol, haszysz, heroina – tak białe, rafinowane kryształki pod milionem postaci – lodów, napojów, ciastek, cukierków, czekolady, kisieli, budyniów, galaretek – działają bezwzględnie i podstępnie.

(Fragment rozdziału „Cukier nie krzepi”)