 |
| T.K. |
Odżywianie a ewolucja człowieka.
Szacowne zdrowie (cz.IV)
Przodkowie człowieka odżywiali się głównie pokarmem roślinnym, ale było to bardzo dawno. Małpy z rzędu naczelnych żywią się głównie pokarmem roślinnym, korzystają także chętnie z pokarmów pochodzenia zwierzęcego, zjadają jajka, pisklęta, owady, a także drobne i większe zwierzęta. Goryl trzymany w niewoli znacznie chętniej zjada mięso, niż produkty roślinne.
Przodkowie człowieka stopniowo wprowadzali do swej diety coraz większą ilość pokarmów pochodzenia zwierzęcego, co umożliwiało stopniową korzystną ich ewolucję. Początkowo były to jaja ptaków, młode ptaki i zwierzęta. Stopniowa pionizacja postawy i przechodzenie z życia wśród gałęzi drzew na ziemię, pozwoliło przodkom człowieka na korzystanie z innych źródeł pożywienia pochodzenia zwierzęcego. Człowiek, który zaczął korzystać z pożywienia zwierząt drapieżnych i mięsożernych, nie był tak jak one fizycznie przystosowany do jego zdobywania.
Ustawiczna walka o byt z otaczającym środowiskiem, przy niekorzystnych warunkach fizycznych i coraz lepszym odżywianiu, wpływała korzystnie na rozwój centralnego układu nerwowego, zwiększając przez to szansę na zdobywanie większej ilości i coraz lepszego pożywienia. Człowiek chcąc jeść lepiej, musiał rozwijać mózg, skoro nie mógł rozwinąć fizycznych cech zwierzęcia drapieżnego. I właśnie w rozwoju mózgu przodkowie człowieka znaleźli drogę umożliwiającą wyrównanie szans w zdobywaniu pożywienia w stosunku do zwierząt drapieżnych. Tylko składniki zawarte w pokarmach pochodzenia zwierzęcego umożliwiają korzystny rozwój i prawidłową czynność centralnego układu nerwowego, natomiast składniki występujące w produktach pochodzenia roślinnego wpływają na czynność mózgu i jego rozwój niekorzystnie.
Zwierzęta drapieżne dobrze przystosowane do zdobywania pożywienia, nie musiały preferować rozwoju mózgu, gdyż nie był on im potrzebny w walce o byt. Te ze zwierząt drapieżnych, które mają w porównaniu do innych gorsze właściwości fizyczne, wyrównują ich niedobór wyższą niż przeciętnie inteligencją (np. lis), te natomiast które natura świetnie wyposażyła pod względem fizycznym, nie grzeszą , bo nie potrzebują, zbytnią inteligencją (np. sowa). Zwierzęta trawożerne odżywiają się pokarmem o niskiej jakości, o małej zawartości i to niepełnowartościowego białka, minimalnej tłuszczów i proporcjonalnie dużej zawartości węglowodanów. Składniki odżywcze występują w pokarmie roślinnym w niewielkim stężeniu. Samo zaspokajanie głodu wymaga wielogodzinnego jedzenia, stąd zwierzęta te w warunkach naturalnych większą część swojego życia poświęcają na czynności związane z przyswajaniem pokarmów. Rozbudowały one do ogromnych rozmiarów narządy trawienne, długość przewodu pokarmowego u zwierząt trawożernych jest kilkakrotnie dłuższa niż u mięsożernych, objętość jamy brzusznej wielokrotnie większa.
Pokarm pochodzenia zwierzęcego jest skoncentrowanym źródłem najlepszych składników odżywczych – doborowego białka i tłuszczu, będącego najlepszym, najbardziej wydajnym i najłatwiej spalanym źródłem energii. Zawartość cukrów w pokarmie pochodzenia zwierzęcego jest minimalna. Pokarm ten jest skoncentrowany w małej objętości, sama czynność jedzenia nie zajmuje wiele czasu, nie wymaga rozbudowania przewodu pokarmowego, stąd długość jelit i objętość jamy brzusznej u zwierząt drapieżnych, podobnie jak i u CZŁOWIEKA jest niewielka. Człowieka nie stworzyła praca. Stworzyła go chęć lepszego jedzenia, przy ograniczonych fizycznych możliwościach dla jego zdobywania. Praca była tylko środkiem dla jej zaspokojenia, a nie celem samym w sobie. Przodkowie człowieka przez ostatnie setki tysięcy lat odżywiali się głównie pokarmami pochodzenia zwierzęcego. Te grupy ludzi, które przechodziły na odżywianie produktami pochodzenia roślinnego, przeważnie wyginęły lub wegetują w najbardziej niedostępnych rejonach.
Wraz z poprawą wyżywienia, wydłużała się długość życia ludzi i doszła do najwyższej wartości w okresie życia pasterskiego, u grup ludzi żyjących w rejonach zapewniających stałą i wartościową paszę dla zwierząt. Grupy ludzi odżywiających się produktami pochodzenia zwierzęcego, ale narażonych na długie okresy głodu (Eskimosi, Mongołowie) przystosowali się do tych warunków i mogą głodować dłużej od innych ludzi, ale zapłacili za to przystosowanie skróceniem długości życia. W okresie pasterskim długość życia ludzi była największa. Pełnowartościowe, doskonałe pożywienie, dostarczane regularnie, stworzyło także warunki dla optymalnego rozwoju centralnego układu nerwowego człowieka. Ludzie, którzy zjadali więcej tych produktów stawali się mądrzejsi i silniejsi od innych. Dzięki temu potrafili zapewnić sobie i swoim rodzinom lepsze warunki, coraz bardziej wyróżniali się spośród innych. Osobnicy słabsi i ich rodziny otrzymywali gorsze pożywienie, stąd ich ewolucja przebiegała mniej korzystnie. W ten sposób powstawały warstwy społeczne, powstała warstwa wodzów, kapłanów, wojowników, żyjących w lepszych warunkach i warstwy ludzi podporządkowanych, słabszych i mniej mądrych, otrzymujących gorsze pożywienie.
Najbardziej wartościową pod względem biologicznym, zawierającą wszystkie niezbędne dla człowieka składniki pokarmowe, występujące w optymalnych ilościach i proporcjach, częścią zwierzęcia jest wątroba. Jest ona także najbardziej smaczna dla ludzi odżywiających się produktami pochodzenia zwierzęcego. Stąd we wszystkich okresach dziejów ludzkości, we wszystkich plemionach u ludzi odżywiających się pokarmami pochodzenia zwierzęcego, prawo do spożywania wątroby było zastrzeżone tylko dla wodzów i kapłanów. Stąd np. syn murzyńskiego króla, Kali w „W pustyni i puszczy”, był bardzo zdziwiony, że „Pan Wielki – Staś” nie chciał zjeść surowej wątroby. Podobnie doskonałym produktem jak wątroba, są jaja. Stąd bardzo mądry i bardzo stary król ludożerców, Baszti w jednej z nowel Londona, odżywiał się głównie jajami, które były tabu dla innych ludzi, a które regularnie podkradał mądrzejszy od innych czarownik.
Jan Kwaśniewski. |
